اولین بازی بین المللی خود در برلین ، شاتارا میشل فوردویژگی های پیشرفته “رویاها در کابوس ها” در جستجوی یک دوست چهارم که به ظاهر ناپدید شده است ، از زنان سیاه پوست در یک سفر جاده ای بداهه در سراسر میانه غربی آمریکا پیروی می کند.
Z (دنی بارتون) که از کار خود به عنوان یک معلم نوشتن خلاق خارج شد ، به طور خودجوش از لس آنجلس به نیویورک سیتی می رود تا از دوستان کالج تاشا (ساشا کامپر) و لورن (دزی بینگ) دیدار کند. روز بعد یک شب به یک سفر جاده ای متقاطع منتهی می شود زیرا آنها متوجه می شوند که هیچ یک از این گروه از دوستشان کل (مریخ طوفان راکر) برای مدت زمان نگران کننده ای نشنیده اند-آنچه در ادامه می آید یک ادیسه کاتاریک پر از شادی و شفابخشی است بشر
پیدایش “رویاهای در کابوس ها” فورد ، که در پانوراما برلین به نمایش در می آید ، “نیاز به استفاده از آنها (تخیل آنها) و ترغیب دیگران به انجام همین کار بود. آنها احساس فرسودگی و بیش از حد بیش از حد بسیاری را تجربه می کردند – پذیرش آرام از شرایطی که به ما اعتقاد داریم که نمی توان تغییر کرد.
آنها می گویند: “فضای کافی برای ما وجود ندارد که چیزی فراتر از آنچه در مقابل ما است تصور کنیم.” “من فکر می کنم که حتی وقتی ما به تغییر آن چیزها اهمیت می دهیم ، در مکانی بسیار واکنش پذیر و پاسخگو زندگی می کنیم. ما نمی توانیم فعال باشیم یا حتی هر نوع نمایشی در استفاده از فضاهای دیگر مغز خود را برای ساخت و طراحی چیزی که مناسب ما باشد ، انجام دهیم. “
یکی از اهداف فورد با این فیلم ، ترک مخاطبان با “یادآوری اینکه چیزی فراتر از آنچه می توانیم ببینیم و تجربه کنیم” است. وی گفت: “انتخاب افرادی که ما آنها را دوست داریم و از آنها مراقبت می کنیم ، ما را به طور مداوم سوق می دهد تا کمی متفاوت در مورد چیزها فکر کنیم ، و اگر ما به آن پذیرفته شویم ، یا شاید حتی اگر در آن از آنها پشتیبانی کنیم ، می توانیم چیزهایی را باز کنیم برای خودمان. “
در این فیلم ، تجربیات سه گانه – از یک بازدید پر تنش با والدین یک دوست تا احساس ناخواسته در یک رستوران کنار جاده ای – منعکس کننده بسیاری از عدم قطعیت هایی است که جوامع سیاه و عجیب و غریب به طور روزانه با آن روبرو می شوند. آنها می گویند: “با این حال ، حتی به عنوان همه این اتفاقات ، ما هنوز راه هایی برای وجود و شکوفایی و پیدا کردن شادی ، ایجاد خانواده و تصور زندگی فراتر از آن پیدا کردیم.”
این فیلم به عنوان یک ODE دوست داشتنی برای خانواده های منتخب ، افراد عجیب و غریب غالباً برای خودشان می یابند – چیزی که اغلب در فیلم مورد کاوش قرار نمی گیرد. فورد می گوید: “همه مردم می خواهند باور کنند که خانواده شما بدون قید و شرط شما را دوست دارند ، به این معنی که آنها چیزهایی را که شما به آنها می گویید قبول می کنند.”
اما جهانی بودن در اشتیاق برای پشتیبانی و پذیرش وجود دارد. فورد می گوید: “چیزی که من می خواستم کشف کنم این واقعیت است که این یک طیف است و هر دو راه پیش می رود.” وی گفت: “این طیف ای از چگونگی پذیرش خانواده مبدأ شما برای زمینه و تجربیات نسبی آنها است ، اما این یک طیف برای خود فرد نیز است و چقدر آنها واقعاً ظرفیت و تمایل به نشستن کامل در واقعی ترین نسخه خود را دارند افرادی که اساساً معتقدند برای آنها مهمترین است. و من فکر می کنم که این امر بر جنسیت و جنسیت و گرایش جنسی برتری دارد. من فکر می کنم که همه ما با آن مبارزه می کنیم. ”
در مورد آنچه بعدی برای فورد است ، آنها دوست دارند نوعی فیلم را که در طول سالها کمتر و کمتر تولید می کنند ، امتحان کنند. آنها می گویند: “من یک مکنده بزرگ برای ژانری هستم که واقعاً دیگر وجود ندارد ، که این بی نظیر نیمه جرم بزرگسالان است.” “من را” بی خوابی “، می دانید؟ اتاق وحشت من کجاست؟ “
لینک منبع