چگونه بازیگر دیر و بزرگ مکالمه را شکل داد

در Mount Rushmore از بازیگران بزرگ آمریکایی-به ویژه کسانی که در اواخر دهه ۱۹۶۰ ظهور کردند و با شدت تحول و تحول استخوان به کار خود در طول دهه ظهور صنعت- که به دنبال آن بود-به ارمغان آورد-چهار چهره بزرگ: آل پاچینو ، جک نیکلسون ، داستین هافمن و ژنبشر

بزرگترین هکمن ، هکمن ، برای مخاطبان جوان کمتر از دیگران آشنا است ، که بیش از ۲۰ سال پیش از بازیگری خارج شده است تا در سانتافه ، نیومکزیکو بنویسد و نقاشی کند. بیش از یک حرفه ای در صفحه نمایش چهار دهه ، ستاره آموزش دیده صحنه به فیلم های پیچیده برای مخاطبان بزرگسالی گران شد (تنها استثناء مهم نوبت نمادین وی به عنوان لکس لوتور در حق رای دادن “سوپرمن”) ، و ممکن است کاملاً توسط ژنرال Z فراموش شود ، اگر نه به عنوان پدرسالاری گرروف در Wes Anderson’s Cult مورد علاقه “The Royal Tenenbaums”.

مرگ غیر منتظره و غیرمعمول هکمن (او کشف شد در کنار همسر و سگش) فرصتی برای نگاه کردن به یک مرد قد بلند و فرماندهی با تطبیق پذیری یک بازیگر شخصیت ارائه می دهد. او می تواند خنده های بزرگی به دست آورد-به عنوان زاهد نابینا در “فرانکنشتاین جوان” ، باک بارو در “بانی و کلاید” یا یک سناتور محافظه کار همو هراسی مجبور شد راه خود را از رسوایی در “پرنده پرنده” بیرون بیاندازد-اما در حالت جدی بهترین بود ، همه مردان اما با تعهد خود نسبت به مسئولیت ها نابود شدند. در اینجا من به فکر “اتصال فرانسوی“” شب حرکت می کند “و” مکالمه “یا حتی مربی شرور در شهر کوچک او یک دهه بعد در” Hoosiers “بازی کرد.

این ستاره می تواند مناظر را با بهترین افسانه های دوره دهه ۷۰ جوید ، اما بیشتر تصمیم می گرفت اطلاعات مهم در مورد انگیزه ها یا ناامنی های شخصیت را از طریق ظریف ترین بیان صورت یا نوسانات صدا منتقل کند. پاچینو (برعکس او که دچار درایو آزاد شده بود ، او در “Scarecrow” یک بازیگر حامی بازی کرد) و هافمن (که در سالهای اولیه خود در نیویورک یک آپارتمان به اشتراک گذاشت) این جهنم را از یک روح حساس و متفکرانه که برخی از شخصیت های وسواس و وسواس خود را در سینمای مدرن تجسم می کند ، احترام می گذارد ، از جیمری “POPEYE” DOYLE “DOYLE” دنباله افراطی) به لایحه کوچک کلانتر مرزی قدرتمند در “ناگوج“(۱۹۹۲).

او برای این دو فیلم اسکار را به دست آورد ، اما به عنوان کاپیتان زیر دریایی آخرالزمانی در “Crimson Tide” و وزیر دفاع فاسد در “No Way Out” به همان اندازه فرماندهی می کرد – هر دو نمونه از نقش هایی که هکمن تصور قدرتمندی می کند ، در حالی که کالیبره عملکرد خود را برای اجازه دادن به ستاره جوان تر می درخشد. He could elevate a potboiler (like “Absolute Power,” “Extreme Measures” or “Runaway Jury”) by his mere presence, though it’s the work he did in the 1970s that holds up best, where no sign of ego remains as Hackman disappears into the skin of a scruffy human tumbleweed like Max (in “Scarecrow”) or the meat-cleaving Mary Ann (his first great villain, in the bloody, تریلر کشتارگاه همه اما فراموش شده “برش نخست”).

هاکمن و بقیه بازیگران او بچه ها بودند که نسخه آنها از بمب اتمی کاهش یافت – نه سلاح حرارتی هسته ای که توسط J. Robert Oppenheimer و شرکت ساخته شده است ، اما تأثیر لرزه ای که مارلون براندو انجام داد “یک خیابان خیابانی به نام Desire” در برادوی ، سپس چند سال بعد فیلم. هرکسی که بعد از آن آمد ، از جیمز دین گرفته تا وارن بیتی گرفته تا چهار افسانه زنده که شنا کردم ، تحت تأثیر براندو قرار گرفت. و با این حال ، من مدتها احساس کردم که نقش تعریف کننده شغلی هکمن-به عنوان جادوگر نظارت هری کول در شاهکار برنده کن فرانسیس فورد کوپولا ، “مکالمه”-با عملکردی که براندو دو سال زودتر در “پدرخوانده” قرار داد مطابقت دارد.

هاکمن با داشتن خط مو و زبان بدن خود ، مظهر پادزهر مأمور مخفی سکسی ، هالیوود ساخته شده توسط جیمز باند و برادرانش است. با نگاه تقریباً مانند پروانه در پشت عینک های سیم پیچ و یک بارانی پلاستیکی نازک ، گلدان به عنوان یک dweeb ، نه debonair ، از بین می رود: با خانم ها بدشانس ، از نظر جسمی در اطراف افراد دیگر ناراحت کننده است ، که از گناه یک تکلیف گذشته برخوردار است. باند هرگز فکر دوم را در مورد قربانیان خود نشان نداد ، اما با این حال ، هنگامی که “گفتگو” در سال ۱۹۷۴ منتشر شد ، دو سال پس از وقفه واترگیت ، هکمن وجدان یک عملکرد عذاب آور را در یک توطئه بسیار بزرگتر قرار داد.

سردبیر فیلم والتر مورچ احساس خود را از مهارت های خود در مورد این واقعیت که بسیاری از برش های آن فیلم در لحظاتی اتفاق افتاده است که شخصیت هاکمن چشمک می زند ، ایجاد کرد. گرچه “گفتگو” آرام ترین کوپولا است-استراق سمع بر روی استراق سمع و مشاهده تمایل همه جانبه کول برای درک و سرانجام مداخله در یک ترور مبهم و مبهم که تمام می شود-آنتیوروهای پرشور هکمن نمایانگر هزینه انسانی سازش اخلاقی بود.

هکمن غالباً خود را به عنوان “بازیگر فیزیکی” توصیف می کرد ، که به معنای کسی نیست که مشت را پرتاب کند یا روز را نجات دهد (که او با قربانی کردن خود ، در “ماجراجویی پوزیدون” انجام داد). در عوض ، او شخصیت های خود را از طریق اقدامات خود فاش کرد ، چه بی وقفه نوار جعل کننده را به عقب برگرداند یا تخته های کف را در آپارتمان اشکال خود پاره کند. یا بازجویی آرایشگاه غیر متعارف را در “می سی سی پی” ، جایی که نماینده اف بی آی قدم می زند و یک مأمور اجرای قانون محلی (با بازی برد دورف) را در حالی که تراش خود را با یک تیغ مستقیم انجام می دهد ، در نظر بگیرید. هکمن صحنه را ننوشت ، اما او یک محکومیت غیرقابل پیش بینی به آن آورد ، جایی که حتی شریک زندگی وی (ویلم دافو) به نظر نمی رسد که چگونه این بازی را انجام می دهد.

الکساندر پین ، نویسنده و کارگردان ، سعی کرد تا او را از بازنشستگی “نبراسکا” (فیلمساز “جانبی” که چند سال قبل “درباره اشمیت” با هاکمن نوشته بود) از بین برد ، اما بازیگر حریم شخصی خود را ترجیح داد. او از مصاحبه ها ناراحت بود و اغلب برای بحث در مورد کاردستی خود تلاش می کرد. اما او طبیعت انسانی را فهمید – که طعنه آمیز است ، زیرا شخصیت هکمن به همان اندازه در “گفتگو” انکار کرد. “من چیزی در مورد کنجکاوی نمی دانم. این بخشی از کاری نیست که من انجام می دهم ، “کول اصرار داشت ، اما نگاهی به هر یک از نقش های ۸۰ نفری در فیلمبرداری جاودانه هکمن نگاهی بیندازید ، و خواهید دید که برعکس درست است.