لئونور سررایل حرفه ای را داشته است که بیشتر کارگردانان جوان رویای آن را داشته اند – برنده شدن در دوربین برای اولین بار در سال ۲۰۱۷ خود “Montparnasse Bienvenue” قبل از راه اندازی ویژگی پیشرفته خود ، “مادر و پسر” ، از رقابت کن در سال ۲۰۲۲ و برای همان اندازه و همینطور مانند طولانی ، سی و یک چیز Auteur فاصله سالم را از مشخصات خود حفظ کرده است ، و رسانه های اجتماعی را کنار می گذارد و در خارج از پاریس زندگی می کند ، در حالی که اغلب در مورد موفقیت او Cagey بازی می کرد.
سرایل می گوید: “سالها ، من حتی به مردم نگفتم که در سینما کار کردم.” وی گفت: “من دوست دارم ناشناس باشم و دوست دارم بخشی از جمعیت باشم. (برای انجام این کار) از بالا نمی توانید به دیگران نگاه کنید. شما باید در سطح چشم بمانید و باید در آن مخلوط شوید. ”
این غرایز در مدعی خرس طلایی سررایل ، “آری” در معرض نمایش است. آخرین پروژه کارگردان به دنبال یک معلم جوان دانش آموز است که زندگی خود را پس از شکستن کار ، شروع به مارپیچ می کند. و همانطور که نیمکت های سرب پرنده در سراسر شهر شمالی لیل ، “آری” یک نگرانی نسلی گسترده تری را نشان می دهد.
Serraille این پروژه را از طریق کارگاه های آموزشی ملی بازیگری فرانسه توسعه داد و بازیگران را با کارآموزان از رده های خود پر کرد تا احساس خاصی را در پرواز داشته باشد-اما او همچنین به یک ثبت نام خودآموز تر ضربه زد و در محلی که می دانست تیراندازی کرد خوب از بیش از یک دهه در لیل ، و ترسیم از ناامیدی های شخصی و حرفه ای.
سریل می گوید: “من باید متزلزل شوم.” وی گفت: “این احساس عجیب و غریب بود ، زیرا من خیلی در آن قرار داده بودم – شاید خیلی زیاد. من کمی گم شده بودم و نیاز به کار متفاوت داشتم-اجازه می دادم که همه چیز حباب کند و خود را از طریق همکاری ، بداهه سازی و کارهای مستند مانند تحمیل کند. همه چیز در اینجا بسیار زنده ، بسیار سریع و بسیار شدید بود. “
اگرچه سررایل در ابتدا به ایده معلمان آموزش داده می شد ، اما این پروژه با هر کارگاه بداهه به آرامی تکامل می یابد و به فیلمساز الهام می بخشد تا آن برخوردهای آزاد و احساسات غیر منتظره ای را که آنها پرورش داده اند ، پس بگیرند.
این فیلمساز توضیح می دهد: “مردان جوان در کلاس بسیار شکننده تر به نظر می رسید.” وی گفت: “آنها بسیار حساس ، بسیار خام و کمی سرخورده بودند ، که هم مرا شگفت زده و هم به من اطمینان دادند. این مردان جوان به خودشان اجازه می دادند آسیب پذیری های خود را نشان دهند و از به اشتراک گذاشتن احساسات خود قدرت نشان می دهند – و این مورد علاقه اصلی من شد.
وی ادامه می دهد: “همین سؤالات و وسواس همه فیلم های من را پیوند می دهد.” “وقتی سقوط می کنیم چه می کنیم؟ چه اتفاقی می افتد که همه چیز به اشتباه پیش برود ، و چگونه می توانیم از آن استفاده کنیم؟ بنابراین انتظار می رود بسیاری از شخصیت های مرد در هنگام مقابله با این سؤالات قوی و ساکت باشند ، در حالی که زنان جوان مجاز به شکستن هستند. اکنون ، این در حال تغییر است. “
در واقع ، “آری” نزدیک به بازیگر نقش اصلی آندران ، “آری” نیز از ریتم های کمرنگ تر تقلید می کند که Serraille از عصر دیجیتال مفقود می شود.
این فیلمساز می گوید: “ما در دوره ای از سرعت هستیم.” “همه چیز خیلی سریع پیش می رود ، در حالی که من خیلی ترجیح می دهم سرعت خود را کاهش دهم ، به دنبال مردم در چشم و گوش دادن به آنها. این همان کاری است که من سعی می کنم با کار خود انجام دهم – باید پوست ، ظاهر ، نفس را حس کنم. من باید آن هدیه زمان را به خودم بدهم.
وی می افزاید: “(در” آری “) شما هرگز نمی دانید که آیا شخصیت می شکند ، گریه می کند ، می خندد ، لبخند می زند یا شروع به رقصیدن می کند.” “همه ما عناصر مختلف و متفاوتی در درون خود داریم. جوانان امروز می توانند در حالی که فوق العاده حساس ، مبتکر و دلسوز هستند ، از وضعیت جامعه افسرده شوند. مردم در اواسط دهه ۲۰ و ۳۰ اکنون می پرسند ، “نکته چیست” ، و این سؤالات باید جایی در سینما داشته باشند. در هر صورت ، من آن را بسیار اطمینان بخش در مورد وضعیت جهان می دانم. “
لینک منبع
