کریستوف والتز و کوپر هافمن زمان زیادی را ناسازگار می کنند

این حیرت انگیز است که فیلمی که شامل یک برنده اسکار دو بار و یک بازیگر جوان امیدوار کننده و محبوب به عنوان ضربه گیر مبهم می تواند به همان اندازه وحشتناک کسل کننده باشد “مرد پیر. ” کارگردان سیمون وست (“CON AIR”) و نویسنده گرگ جانسون (“پسر آخرین”) جانباز خسته و خسته کننده با تروپ تازه کار تازه با چهره تازه در فیلمی استدلال می کند که در ارائه هر یک از کالاهای توسعه نیافته خود احساس ناراحتی می کند. چه چیزی باید یک عمل شخصیت شخصیت و شلاق و هوشمندانه در مورد یک قاتل سالخورده مبارزه با شغلی منسوخ شده است که به یک کلیشه های گرد و غبار و بدون رشد کلیشه هایی که هرگونه طنین انداز را کاهش می دهد ، چه رسد به ارزش سرگرمی.

خانمهای سالخورده مرد دنی دالینسکی (کریستوف والتز) عاشق هنر قتل به عنوان یک قاتل بسیار ماهر و بسیار پردرآمد برای یک اوباش انگلیس است. سبیل شمشیربندی ضخیم و به سبک دهه ۷۰ او و ژاکت بمب افکن چرمی به همان اندازه به عنوان زره در دنیای واقعی خود عمل می کند ، اما همچنین اعلام می کند که او کمی یادگار است. با این حال ، پس از عمل جراحی دست ، وی را به مدت ۶ هفته از کمیسیون خارج می کند ، رئیس او اوپال (آن آکیننجیرین) طول عمر شغل خود را بازگو می کند. او این حرف را می زند که به جای بازنشستگی اجباری ، اکنون با Wihlborg جفت می شود (کوپر هافمن) ، یک بد اخلاق ۲۰ چیزی که به طرز حیرت انگیزی بیش از اهداف را به قتل رساند. دنی با توجه به اینکه انگشتان دست خود را نقاشی می کند ، از این که ناخن های خود را نقاشی می کند ، بسیار دوست داشتنی است و در هنگام بیرون آمدن از علائم خود ، آنقدر صورتی می پوشد و یک روش کاملاً متفاوت دارد.

این جفت دلپذیر ، آن را به زادگاه دنی بلفاست ، ایرلند می رساند تا با ویلیام خود ویلیام (تونی هیرست) و ساندون زن وی (کیت کاتزمن) ارتباط برقرار کند. دنی با لیدی دوست خود بانوی آناتا (لوسی لیو) به عنوان یک بافر بین او و پروتکل خود عمل می کند ، و او در آن قرار دارد تا با تاریخی که در شهر خارج از کشور است ملاقات کند. ویلیام به بچه ها اطلاع می دهد که مأموریت آنها این است که مافوسوس میشا (لاوتریو زامپارلی) ، باربییرری (کونور مولن) و یاتسک (روری مولن) را برای این کار کنند تا شعبه انگلستان بر همه حاکم باشد. اولین هدف آنها برای این دوتایی دشوار است ، چه چیزی با هدف دنی خاموش است و مأموریت دوم آنها توسط یک سد راه پیش بینی نشده قطع می شود. به زودی ، آنها می آموزند که آنها واقعاً در لیست Hit قرار دارند.

روی کاغذ ، زمین ممکن است امیدوار کننده به نظر برسد. مطمئناً عناصر جالبی دارد که در دست راست می توانند در یک انحراف عجیب و غریب قرار گیرند. در این حالت ، آنها فقط برای یک تریلر قلاب کافی بودند. در کل ، این فیلم هنگام تلاش برای یافتن یک داستان قانع کننده و یک خط منسجم برای زندگی این شخصیت ها ، از بین می رود. به ما دلیل کمی برای مراقبت از هر کسی داده شده است. جزئیات مربوط به شخصیت های پرشور این مردان یا خیلی دیر آشکار می شود (مانند واقعیتی که Wihlborg پذیرفته شده است) یا اصلاً در شرایطی که ما وظیفه داریم رفتارهای متناقض آنها را درک کنیم (مانند ذهنیت Dolinski).

این که آن را کمدی از هر نوع تنوع بنامیم ، کشش است زیرا فیلمسازان نمی توانند بفهمند که ذاتاً در مورد هر موقعیتی که این دو در آن وجود دارد ، ذاتاً خنده دار است. Banter جایی است که این فیلم باید صعود کند ، چه در گفتگو و چه در اجراهای بازیگران کالیبر والتز و هافمن ، اما مواد بی اثر و جهت کار آن مانند کار به شدت نیاز به تزریق سرسخت پیشران دارند. تلاش های بازیگران را برای القاء نقش های خود با پاتوس و گرانش برکت دهید ، اما مواد به طور دردناک برای آنها وجود ندارد. استدلال های آنها سوز آور است ، نه خنده دار و خنده دار. ساختن بازی های اصلی به کلیشه های Sloppy Boomer و Gen Z برای همه افراد درگیر ، از جمله مخاطب ، اندک است. از همه بدتر ، مول یک بعدی لیو با وجود بهترین تلاش های این بازیگر برای بالا بردن مواد ، بیشتر از زمان صفحه نمایش پشتیبان خود را برای آزار و اذیت مردان سمی می گذراند.

توالی های اکشن نیز کم رنگ هستند و حداقل برای انتقال شخصیت ها از نقطه A به نقطه B. ارائه می دهند. چگالی بصری زیادی نشان داده نشده است ، خواه در یک تعقیب ماشین و چه در یک کلوپ شبانه اشباع شده با درخشش “جان ویک” نئون. اندیشه کمی در مورد مشت ها و اسلحه ها اعمال می شود ، که اغلب خیلی زود از تأثیر بازدیدها قطع می شود. یک مونتاژ بدون اشتیاق در لحظه های شخصیت سازی ، مهمترین آنها هنگامی که دنی Wihlborg را از شلیک تصادفی یک کودک (Maisy Crowley) رهگیری می کند ، زیرا این یک شلیک چشمک زن است و از این دست است.

تیراندازی سوم ، نمونه تنها است که در آن هرگونه حس و حال ریتمی در رگ های فیلم وجود دارد ، با حسن نیت از آهنگ Mono Town “Two Bullets” ، که تأکید می کند بازگشت اجتناب ناپذیر دنی به شکل خوب است. اما در آن مرحله ، پس از نشستن در تمام هجک های ضد آب و هوایی بسیار کم به دست می آید. مهمتر از آن ، نمره bifurcated بر بحران هویت فیلم تأکید می کند ، و بین آهنگ های گیتار دلپذیر از اندرو سیمون مک آلیستر در حال نوسان است و بهتر است با یک کمدی کوچک و صاف و سازهای صاف و سنگین از شهر مونو که بیشتر با یک تلنگر جاسوسی براق تر می شوند.

این پروژه تقریباً در هر سطح ناامید به ارتفاعات “در بروژ” و “Grosse Pointe Blank” است. از این ناتوانی قاتلان این قرارداد برای خفه کردن مجموعه ای از نحوه راه رفتن با پرده های زیرزمینی جنایتکار خود ، این امر ناامید کننده است که مایل جلوتر از شرایط آشکار خود است. از هر نظر واقعاً توخالی است ، نه فقط به روشی که هرگونه اظهار نظر در مورد پیری را در صنعتی که جوانان را ارزیابی می کند ، گول می زند ، بلکه همچنین چگونه نمی تواند چرخش مجدد را بر روی ژانر خود قرار دهد. این “پیرمرد” باید مستقیماً به آسایشگاه برود ، زیرا این امر به شدت نیاز به یک زندگی دارد.