وقتی فیلمبردار داریا دی آنتونیو ابتدا به نقش مدیر عکاسی در پائولو سورنتینوفیلم “دست خدا” پس از سالها کار با او (از جمله به عنوان یک اپراتور دوربین در “زیبایی عالی”) ، تمرکز بر یافتن حقیقت در دهه ۸۰ بود.
D’Antonio می گوید: “ما به دنبال پیروی نزدیک به تجربه پائولو بودیم.” تنوع کار روی فیلم نامزد اسکار. اما علیرغم آخرین فیلم او با Auteur ایتالیایی که بار دیگر در ناپل قرار گرفت ، آخرین همکاری آنها ، “پارتنوپ، “به یک رویکرد شاعرانه تر و کمتر واقع بینانه نیاز داشت.
در اسطوره کلاسیک پارتنوپ ، آژیر که صدای او ملوانان را به عذاب خود آورد ، پس از اینکه اولیس با موفقیت در برابر وسوسه او مقاومت می کند ، خود را به دریا پرتاب می کند. بدن او در ساحل کشف می شود و پس از اینکه از زیبایی او مسحور می شوند ، توسط ماهیگیران دفن می شود.
D’Antonio توضیح می دهد: “ما می خواستیم این ایده را از اسطوره ادامه دهیم ، که پارتنوپه در برابر فراخوان همه کارهایی که انتظار می رود انجام دهد مقاومت نکرده است و او تصمیم گرفت زندگی خود را در افسانه پایان دهد.” اما به جای تمرکز بر مرگ غم انگیز او ، D’Antonio و Sorrentino “می خواستند آن را به یک جشن زندگی تبدیل کنند.”
D’Antonio ، که خودش در ناپل متولد و بزرگ شده است و به عنوان تنها فیلمساز زن که دو بار برنده جایزه Globo D’Oro برای فیلمبرداری شد ، مشهور است ، بر اساس کنجکاوی خالص رویکردی به “پارتنوپ” داد.
این همان کنجکاوی است که او معتقد است او را با سورنتینو پیوند می زند. در این فیلم ، سورنتینو داستان دهه هایی از زن را به نام اسطوره پارتنوپ ، با بازی Celeste Dalla Porta تازه وارد بازگو می کند. در نامه سورنتینو نامه اسطوره و عشق به ناپل ، پارتنوپ تابستان های جوانی خود را صرف عاشق شدن و جستجوی معنا از طریق دانشگاهیان و روابط عاشقانه می کند.
با احترام از A24
در یک صحنه به یاد ماندنی ، پارتنوپ از اقیانوس بیرون می آید و مردان در ساحل بلافاصله همانطور که در اسطوره یونانی قرار دارند ، به سمت او کشیده می شوند. این امر برای حداکثر رساندن لحظه به برنامه ریزی دقیق با زمان روز نیاز داشت.
D’Antonio توضیح می دهد: “او یک زن بسیار زیبا اما همچنین یک شهر بسیار زیبا است ، و آنها در نهایت یکی از یک چیز هستند.” “در رویکرد ما به داستان پردازی ، ما سعی کردیم این زیبایی را کاملاً درک کنیم و آن را تقویت کنیم.”
این فیلم در دهه ۶۰ ، دهه ۷۰ و امروز به ناپل باز می گردد و توجه دقیق دیگری را برای D’Antonio اضافه می کند – چگونه می توانید طی چندین دهه از شهر و اقیانوس گسترده عکاسی کنید؟
در حالی که راه شلیک D’Antonio به دریا تغییر نمی کند زیرا تصویری از طبیعت مانند شهر باقی می ماند و بشریت کمتر می شود ، نزدیکی پارتنوپ با دریا تغییر می کند.
با احترام از A24
D’Antonio می گوید: “بازنمایی من از دریا باعث می شود که در یک لحظه به چیزی تبدیل شود که بسیار دور باشد ، در حالی که در ابتدا این یک عنصر اساسی برای او بود.” “از آنجا که چنین زخمی عمیق وجود دارد که به دریا و چنین درد بزرگی وصل شده است ، برای او ، در نهایت به چیزی تبدیل می شود که دیگر نمی توان آن را مورد بررسی قرار داد بلکه فقط از فاصله دور نگاه کرد.”
داریا دی آنتونیو برای این مصاحبه از طریق مترجم لیلیا پینو بلوین صحبت کرد.
لینک منبع