موزیکال درباره جنایات و هویت. یک درام داغ درباره ستم سیاسی و خانوادگی. دیگری در مورد فعالی که در جستجوی شوهر گمشده اش است. مستندهایی درباره تجاوز جنسی به روایت قربانی، در مورد خنثی کردن قرن ها امپریالیسم و در مورد رفتار وحشیانه اسرائیل با غیرنظامیان فلسطینی در کرانه باختری. و یک فیلم انیمیشن زیبا و بی کلام در مورد همکاری حیوانات برای زنده ماندن پس از سیل.
این فیلم‌ها – برنده دوبار گلدن گلوب «امیلیا پرز»،بذر انجیر مقدس“، “من هنوز اینجا هستم”، “خاطرات جعبه سیاه”، “داهومی”، “بدون سرزمین دیگر“و برنده گلوب”جریان– دو چیز مشترک دارند: همه آنها در خارج از کشور ساخته شده اند و همه آنها در حال ایجاد سر و صدای قانونی اسکار فراتر از دسته فیلم های بلند بین المللی هستند.
مطمئناً، برخی از فیلم‌ها و فیلمسازان همیشه از این سد عبور کرده‌اند: فلینی، تروفو، برگمان و برخی از همتایانشان در ایتالیا، فرانسه و سوئد نامزد کارگردانی و نویسندگی شدند، در حالی که بازیگرانی مانند سوفیا لورن و لیو اولمن نیز نامزد دریافت کردند. (در سال ۱۹۹۸، فرناندا مونته نگرو اولین بازیگر زن برزیلی شد که برای «ایستگاه مرکزی» والتر سالز نامزد دریافت جایزه شد؛ در حالی که او نقش کوتاهی در «من هنوز اینجام» سالز دارد، دخترش فرناندا تورس در این فیلم حضور دارد. مسابقه بازیگر زن نقش اصلی خود در این فیلم.)
اوضاع در آغاز قرن بیست و یکم با «ببر خیزان، اژدهای پنهان» و ظهور پدرو آلمودوار که فیلم‌هایش نامزد موسیقی، فیلمنامه و بازیگرانی مانند پنه‌لوپه کروز و خاویر باردم شده‌اند، کمی تغییر کرد. اما دروازه‌ها در سال ۲۰۱۸ با «روما» (نامزد ۹ جایزه خارج از فیلم بین‌المللی، برنده اسکار کارگردانی و فیلمبرداری) و سال بعد با «انگل» (نامزد پنج فیلم دیگر، برنده بهترین فیلم، کارگردانی و فیلمنامه) باز شد.
اکنون فیلم‌های بین‌المللی مرتباً نامزدی فیلمبرداری (شش بار از سال ۲۰۱۸) و حتی گریم (چهار بار) و جلوه‌های بصری (دو سال گذشته، برای اولین بار) شده‌اند. هفت فیلمنامه در میان این دو گروه نامزد شده است و این حتی نشان نمی‌دهد که خطوط در سال‌های اخیر تار شده‌اند، با فیلم‌های آمریکایی مانند «میناری» و «زندگی‌های گذشته» که زیرنویس‌های زیادی دارند. این فیلم‌ها، همراه با «روما» و «انگل»، همچنین تنوع جدیدی را نشان می‌دهند که فراتر از اروپای غربی است. (مستندهای بین المللی مرتباً نامزد دریافت کرده اند، اما با ۱۴ نامزدی در پنج سال گذشته، رشد قابل توجهی داشته است.)
بخشی از این تغییر ناشی از آکادمی علوم و هنرهای تصویری متحرک است که اعضای جوان‌تر و متنوع‌تری را ایجاد کرده است، اما با کمک این سازمان به رای‌دهندگان که تاکید می‌کنند این فیلم‌ها در همه دسته‌ها واجد شرایط هستند، کمک کرد. (و در حالی که زمانی فیلم‌های کوچک‌تر به جشنواره‌ها و خانه‌های هنری در شهرهای بزرگ محدود می‌شدند، رای دهندگان اکنون می‌توانند در صورت لزوم همه چیز را در خانه تماشا کنند.)
Salles می‌گوید: «دیدن اتفاقی که با «انگل» رخ داد، الهام‌بخش بود، و این باعث دموکراتیک شدن احتمالات شد، او می‌افزاید که پخش جریانی به تغییر نگرش کمک کرد و تماشاگران به فیلم‌های خارجی زبان (و سریال‌های تلویزیونی مانند «Squid» تمایل نشان دادند. بازی ها) با زیرنویس. او می‌گوید: «همیشه زمانی بهتر است که حوزه‌ای چندصدایی‌تر و متنوع‌تر شود.
گینتس زیلبالودیس لتونیایی، کارگردان «جریان» می‌گوید فیلمسازی «اکنون کمتر متمرکز است».
او اضافه می‌کند که پیشرفت‌های تکنولوژی ساخت فیلم را در مکان‌هایی که صنعت بزرگی وجود ندارد، آسان‌تر کرده است، و خاطرنشان می‌کند که گروهش صنعت خودمان را فقط برای ساختن این فیلم ایجاد کردند.
او می‌گوید: «وقتی چیزی را از ابتدا می‌سازید، به سنت‌ها وابسته نیستید و مجبور می‌شوید راه‌های اصلی برای گفتن داستان بیاورید – این فقط انواع مختلف داستان‌ها نیست، بلکه نحوه بیان آنها نیز مهم است. و افزود که اکنون به نظر می رسد که مخاطبان و رای دهندگان برای این صداهای متفاوت و برداشت های تازه آماده هستند.
متی دیوپ، کارگردان «داهومی» می‌افزاید که «اکنون صداهای بیشتری از نقاط مختلف جهان شنیده می‌شود» و اشاره می‌کند که بسیاری مانند او به فرهنگ‌های غربی و غیرغربی تعلق دارند. ما ابزارهای قصه‌گویی و صنعتی دنیای غرب را در اختیار داریم و کارگردانان بیشتری از ابزار سینما برای افشای داستان‌ها از دیدگاه پسااستعماری استفاده می‌کنند تا بر جوامعی که امکانات کمتری برای بیان خود داشتند، نور بتابانند.»
البته همه جوامع نمی توانند به راحتی خود را بیان کنند. بازل آدرا فلسطینی در حین فیلمبرداری برای «سرزمین دیگری نیست» توسط اسرائیلی ها مورد ضرب و شتم قرار گرفت و محمد رسول اف کارگردان «دانه انجیر مقدس» مجبور شد برای جلوگیری از دستگیری به دلیل فعالیت های ضد رژیم خود از ایران فرار کند. (فیلم حتی تصاویر واقعی از ضرب و شتم شهروندان توسط مقامات را در خود جای داده است.) این فیلم عمدتاً توسط آلمان تامین می شود، بنابراین تهیه کنندگان آلمانی آن کشور خود را برای انتخاب فیلم لابی کردند.
رسول اف امیدوار است که تغییرات بیشتری صورت گیرد تا امکان بررسی بیشتر اسکار برای فیلم هایی مانند او فراهم شود. او می‌گوید: «مطمئنم ساختن یک سیستم جدید که به آنها اجازه می‌دهد واقعاً همه فیلم‌های همه کشورها را ارزیابی کنند، آسان نیست. اما این بسیار مهم است زیرا بسیاری از فیلمسازان در بسیاری از کشورها از معادله خارج شده اند و من فکر نمی کنم ما بتوانیم اجازه دهیم مکانیسم های سانسور آزادی هنری را سرکوب کند.
نامزدی برای چیزی بیش از رضایتی که با شناخت همراه است حیاتی است. آنها بینندگان را به فیلم های کوچکی می کشانند که در غیر این صورت به راحتی در جریان بی وقفه محتوا گم می شوند.
زیلبالودیس می‌گوید: «نامزدی به فیلم‌هایی مانند این فرصتی می‌دهد که فقط دیده شوند، زیرا رقابت با این استودیوهای بزرگ و کمپین‌های بازاریابی بزرگی که دارند دشوار است. .
دیوپ می‌گوید: «نامزدها نور بیشتری به فیلم می‌آورند و مخاطبان بیشتری را برای وارد شدن به گفتگو می‌آورند. “هدف همیشه در مورد دیده شدن و افزایش آگاهی است.”
آدرا درباره «سرزمین دیگری نیست» می‌گوید: «نامزد شدن یا بردن جایزه اسکار باعث می‌شود داستان ما شناخته شود.» او و یووال آبراهام کارگردان همکارش خاطرنشان می کنند که محتوای ضد اسرائیلی آن، یافتن توزیع در ایالات متحده را دشوار کرده است، اما توجه اسکار می تواند آن را تغییر دهد. (آبراهام به ویژه از تماشاگران آمریکایی می‌خواهد که این فیلم را ببینند زیرا «بولدوزرهایی که جامعه بازل را ویران می‌کنند در ایالات متحده ساخته شده‌اند و سربازانی که از آنها محافظت می‌کنند از سلاح‌هایی استفاده می‌کنند که توسط ایالات متحده تأمین مالی شده است، بنابراین مستند ما در ایالات متحده ساخته نشده است، اما به نوعی ساخته شده است. پاسخ به سیاست خارجی ایالات متحده.)
آدرا می افزاید، با این حال، او فیلمبرداری را در ابتدا فقط برای مستندسازی بی عدالتی ها به عنوان مدرک آغاز کرد – «دوربین شاید تنها ابزاری است که ما در کنار استواری ما در اختیار داریم» – و این فیلم قبلاً به «موفقیت بزرگ» فراتر از رویاهای او دست یافته است. ما آرزو می‌کنیم که میلیون‌ها نفر دیگر آن را ببینند و اسکار موفقیت را بزرگ‌تر کند، اما اگر این اتفاق نیفتد، غمگین نخواهم شد.»
آبراهام اضافه می کند که اگر آنها نامزد شوند، “یک شب در بالای جهان خواهند بود” اما بلافاصله باید “به مبارزه و واقعیت بازگردند”. ما هیچ توهمی نداریم که همه چیز را تغییر خواهد داد. ما به کار خود در زمین ادامه خواهیم داد.»
رسول اف می گوید که در هر نامزدی ارزش نمادینی نیز وجود دارد. آنها نه تنها تضمین می‌کنند که این فیلم‌ها به مخاطبان بیشتری دست پیدا می‌کنند، بلکه سیگنال شگفت‌انگیزی به بسیاری از فیلمسازان در سراسر جهان می‌دهند که تحت شرایط مشابه، تحت فشارهای مشابه کار می‌کنند: «اکنون شما را می‌بینیم».
در عصر بسته شدن مرزها و افزایش بیگانه هراسی، به ویژه در ایالات متحده پس از انتخاباتی که حول آن موضوعات می چرخید، فیلمسازان می گویند نامزدی برای فیلم های بین المللی نشانه امیدواری است.
زیلبالودیس می گوید: «فرهنگ می تواند ما را متحد کند. ما می‌توانیم خودمان را در حین تجربه این داستان‌ها ببینیم و ببینیم که چگونه ممکن است بیشتر از آنچه که نیستیم به این افراد دیگر شبیه باشیم.»
سالز موافق است و می‌گوید که تا حدودی به این دلیل فیلم‌ساز شد که «سینما درباره کشف چیزی بود که من درباره آن نمی‌دانستم. این به من این امکان را داد که بفهمم جهان بسیار گسترده‌تر از آن چیزی است که فکر می‌کردم.»
او می‌گوید که فیلم‌ها، مانند کتاب و موسیقی، «ابزار عالی برای باز کردن فرصت‌ها برای درک طبیعت انسان هستند. و در پایان، ما به آن نیاز داریم تا از آشفتگی سیاسی که در آن قرار داریم خارج شویم.»
لینک منبع